دیروز سالروز مردمی ترین و پرآوازه ترین شاعر معاصر بود که در عنفوان جوانی از بین دوستدارانش رخت بربست و به سوی یگانه دوست و مهربان بشریت شتافت. شاعر مهربانی که آرام قدم بر می داشت تا خواب گلها آشفته نشود. با احتیاط راه می رفت تا مورچه ای درزیر پایش لگد نشود.شاعر بزرگی که مردم از کوچک تا بزرگ از عاشق تا معشوق از خاص تا عام شعرهایش را زمزمه می کنند.و نقاشیهای روح یک انسان پاک و بی آلایش را نشان می دهند. در اینجا یکی از شعرهای زیبایش را می نویسم.
دوست
بزرگ بود
و از اهالی امروز بود و با تمام اقف های باز نسبت داشت
و لحن آب و زمین را چه خوب می فهمید
صداش به شکل حزن پریشان واقعیت بود
و پلک هاش مسیر نبض عناصر را به ما نشان داد.
و دست هاش هوای صاف سخاوت را ورق زد
و مهربانی را بسمت ما کوچاند به شکل خلوت خود بود
و عاشقانه ترین انحنای وقت خودش را برای آینه تفسیر کرد.
و او به شیوه باران پر از طراوت تکرار بود.
و او به سبک درخت میان عافیت نور منتشر می شد.
همیشه کودکی باد را صدا می کرد.
همیشه رشته صحبت را به چفت آب گره می زد. ......
سالروز سهراب سپهری گرامی.