دیروز ۲۸ تیر ۱۳۸۹ دومین سالگرد شکیبایی عزیز بود. که دیگر نه تلویزیون و نه روزنامه ها مطلبی در موردش ذکر نکردند. آیا ما به همین زودی آن انسان والا را فراموش کردیم؟ کسی که هنوز هم صدای پر مهرش را از پس تمام آسمان خراشها و هیاهوی انسانها می توانیم بشنویم. و چهره مهربانش را به یاد بیاوریم.
بعد از مدتها به سراغ قفسه ی کا ست ها یم می روم که رویش را گردی نازک و نرم پوشانده است.کاست صدای آب اشعار سهراب با صدای روح نواز خسرو شکیبایی را در ضبط می گذارم شمعدانی روشن می کنم و عودی می سوزانم پرده ها را کنار می زنم تا شاید روح آن دو عزیز هم با من همسو شوند.قطره های اشک صورتم را می پوشاند شاید مردم او را فراموش کنند ولی من هر گز هرگز.
و دنیا نیز او را از یاد نخواهد برد
هرگز نمیرد آنکه دلش زنده شد به عشق
ثبت است بر جریده عالم دوام ما.