باز این چه شورش است که در خلق عالم است باز این چه نوحه و چه عزا و چه ماتم است
باز این چه رستخیز عظیم است کز زمین بی نفخ صور خاسته تا عرش اعظم است
این صبح تیره باز دمید از کجا کزو کار جهان و خلق جهان جمله در هم است
گویا طلوع می کند از مغرب آفتاب کاشوب در تمامی ذرات عالم است
گر خوانمش قیامت دنیا بعید نیست این رستخیز عام که نامش محرم است
در بارگاه قدسیان که جای ملال نیست سرهای قدسیان همه بر زانوی غم است
جن و ملک بر آدمیان نوحه می کنند گویا عزای اشرف اولاد آدم است
خورشید آسمان و زمین نور مشرقین
پرورده ی کنار رسول خدا حسین
کشتی شکست خورده ی طوفان کربلا در خاک و خون طپیده میدان کربلا
گر چشم روزگار بر او زار می گریست خون می کذشت از سر ایوان کربلا
نگرفت دست دهر گلابی به غیر اشک زآن گل که شد شکفته به بستان کربلا
از آب هم مضایقه کردند کوفیان خوش داشتند حرمت مهمان کربلا
بودند دیو و دد همه سیراب و می مکند خاتم ز قحط آب سلیمان کربلا
زان تشنگان هنوز به عیوق می رسد فریاد العطش ز بیابان کربلا
آه از دمی که لشگر اعدا نکرد شرم کردند رو به خیمه ی سلطان کربلا
آن دم فلک بر آتش غیرت سپند شد
کز خوف خصم در حرم افغان بلند شد
کاش آن زمان سرادق گردون نگون شدی وین خرگه بلند ستون بی ستون شدی
کاش آن زمان در آمدی از کوه تا به کوه سیل سیه که روی زمین قیر گون شدی
کاش آن زمان ز آه جهان سوز اهل بیت یک شعله ی برق خرمن گردون دون شدی
کاش آن زمان که این حرکت کرد آسمان سیماب وار گوی زمین بی سکون شدی
کاش آن زمان که پیکر او شد درون خاک جان جهانیان همه از تن برون شدی
کاش آن زمان که کشتی آل نبی شکست عالم تمام غرقه ی دریای خون شدی
آل نبی چو دست تظلم بر آورند
ارکان عرش را به تلا طم در آورند
بر خوان غم چو عالمیان را صلا زدند اول صلا به سلسله ی انبیا زدند
نوبت به اولیا چو رسید آسمان طپید زان ضربتی که بر سر شیر خدا زدند
آن در که جبرییل امین بود خادمش اهل ستم به پهلوی خیر النسا زدند
بس آتشی ز اخگر الماس ریزه ها افروختند و در حسن مجتبی زدند
وانگه سرادقی که ملک مجرمش نبود کندند از مدینه و در کربلا زدند
و زتیشه ی شتیزه در آن دشت کوفیان بس نخلها ز گلشن آل عبا زدند
پس ضربتی کز آن جگر مصطفی درید بر خلف تشنه ی خلف مرتضی زدند
اهل حرم دریده گریبان گشوده مو فریاد بر در حرم کبریا زدند
روح الامین نهاده به زانو سر حجاب
تاریک شد ز دیدن آن چشم آفتاب
..............
محتشم کاشانی
به مجنون گفت روزی عیب جویی که پیدا کن به از لیلی نکویی
که لیلی گرچه در چشم تو حوری ست به هر جزیی ز حسن او قصوری ست
ز حرف عیب جو مجنون برآشفت در آن آشفتگی خندان شد و گفت
اگر در دیده مجنون نشینی بغیر از خوبی لیلی نبینی
تو کی دانی که لیلی چون نکویی ست کز او چشمت همین بر زلف و رویی ست
تو قد بینی و مجنون جلوه ناز تو چشم و او نگاه ناوک انداز
تو مو بینی و مجنون پیچش مو تو ابرو او اشارتهای ابرو
دل مجنون ز شکر خنده خون است تو لب می بینی و دندان که چون است
کسی کو را تو لیلی کرده ای نام نه آن لیلی ست کز من برده آرام
اگر می بود لیلی بد نمی بود تو را رد کردن او حد نمی بود
وحشی بافقی
آیا هنوز هم عشقی به پاکی عشق مجنون و لیلی پیدا می شه؟ یا الان نگاه همه به عشق مثل نگاه عیبجو ست؟ اگه پیدا اگه عشقی شبیه عشق مجنون و لیلی پیدا بشه بر فرض محال میشه گفت هنوز هم آدمهایی پیدا می شن که وجود معشوق رو بخاطر خودش بخوان نه بخاطر ظاهرش و میشه گفت در قرن بیست و یکم هم عشقهای پاک و آسمونی وجود دارند چون آدمهاش هنوز در بین ما پیدا میشن.
یک چند به کودکی به استاد شدیم
یک چند ز استادی خود شاد شدیم
پایان سخن شنو کخ ما را چه رسید
از خاک در آمدیم و بر باد شدیم.
خیام