خوبی لیلی

به مجنون گفت روزی عیب جویی                       که پیدا کن به از لیلی نکویی

که لیلی گرچه در چشم تو حوری ست              به هر جزیی ز حسن او قصوری ست

ز حرف عیب جو مجنون برآشفت                      در آن آشفتگی خندان شد و گفت

اگر در دیده مجنون نشینی                             بغیر از خوبی لیلی نبینی

تو کی دانی که لیلی چون نکویی ست             کز او چشمت همین بر زلف و رویی ست

تو قد بینی و مجنون جلوه ناز                        تو چشم و او نگاه ناوک انداز

تو مو بینی و مجنون پیچش مو                      تو ابرو او اشارتهای ابرو

دل مجنون ز شکر خنده خون است                 تو لب می بینی و دندان که چون است

کسی کو را تو لیلی کرده ای نام                    نه آن لیلی ست کز من برده آرام

اگر می بود لیلی بد نمی بود                         تو را رد کردن او حد نمی بود

                                                                                                          وحشی بافقی

آیا هنوز هم عشقی  به پاکی عشق مجنون و لیلی پیدا می شه؟ یا الان نگاه همه به عشق مثل نگاه عیبجو ست؟ اگه پیدا اگه عشقی شبیه عشق مجنون و لیلی پیدا  بشه بر فرض محال میشه گفت هنوز هم آدمهایی پیدا می شن که وجود معشوق رو بخاطر خودش بخوان نه بخاطر ظاهرش و میشه گفت در قرن بیست و یکم هم عشقهای پاک و آسمونی وجود دارند چون آدمهاش هنوز در بین ما پیدا میشن.