سریال ۲۴ قسمتی شهریار هم جمعه ی گذشته به پایان رسید سر گذشت بزرگ مردی که به واسطه ی عشق مجازی (ثریا) اشعار نغزی سرود که به دل هر انسانی می نشیند و بعد به عشقی بالاتر هم رسید. یکی از زیبا ترین شعرهای شهریار هذیان دل است که در آن زندگی خود را به نوعی به تصویر می کشد من قسمتی از این شعر زیبا را در اینجا می نویسم. باشد که تبسمی دل نشین به ما دست دهد و فاتحه ی تثار روح آن شاعر بزرگوار کنیم که چندی پیش در کشورمان می زیست. روجش شاد.
هذیان دل
دارم سری از گذشت ایام طوفانی و مالیخولیایی
طومار خیال و خاطراتم لولنده به کار خودنمایی
چون پرتو فیلمهای درهم در پرده ی تار سینمایی
بگشوده دلم زبان هذیان
مرغان خیال وحشی من تنها که شدم برون بریزند
در باغچه ی شکفته ی شعر با شوق و شعف به جست و خیزند
تا می شنوند صوتی از دور برگشته چو باد می گریزند
در خلوت حجره ی دماغم
این همره ناشناس من کیست کو شیفته داردم نهانی
گوشم به نوای عشق بنواخت چشمم به جمال جاودانی
مهتاب شبی که غره بودند دریا و افق به بیکرانی
پیشانی باز خود نشان داد
من با نوسان گاهواره پیچیده به لا به لای قنداق
وز پنجره چشم نیمه بازم مجذوب تجلیات آفاق
گهواره مرا به بال لالای به سینه فشرده گرم و مشتاق
می برد به سیر باغ مینو
آن دور نمای سوسنستان وان باد که موجها بر انگیخت
وآن موج که چون طنین ناقوس دامن به افق زد و فروریخت
آن دود که در افق پراکند وان ابر که با شفق درآمیخت
شرح ابدیت تو می گفت
ما حلقه زده به دور کرسی شب زیر لحاف ابر می خفت
خانم ننه مادر بزرگم افسانه و سر گذشت می گفت
می کرد چراغ کور کوری من غرق خیال و با پری جفت
شعرم به نهان جوانه می زد
آن بید کنار جاده ده آیا که پس از منش گذر کرد
هر برگی از آن زبان دل بود با من چه فسانه ها که سر کرد
او ماند و جوان عاشق از ده شب همره کاروان سفر کرد
از یار و دیار قهر کرده
آن چشمه و سنگ و دامن کوه تا قصه ما شنیده بودند
با آن همه انس و آشنایی از صحبت من رمیده بودند
کس با دل من سخن نمی گفت گویی که مرا ندیده بودند
ای وای چه بی وفاست دنیا
آنجا گل وحشیی به صحرا دیدم به نسیم کام راند
هی چادر برگش از سر و دوش می افتد و باز می کشاند
با شعر نگاه خود به گوشش طوری که نسیم هم نداند
گفتم گل من مرا ز خود راند