برف می بارد
برف می بارد به روی خار و خاراسنگ
کوه ها خاموش
دره ها دلتنگ
راه ها چشم انتظار کاروانی با صدای زنگ
بر نمی شد گر ز بام کلبه ها دودی
یا که سوسوی چراغی گر پیامی مان نمی آورد
رد پاها گر نمی افتاد روی جاده ها لغزان
ما چه می کردیم در کولاک دل آشفته دمسرد؟
آنک٬ آنک کلبه ای روشن
روی تپه روبه روی من
در گشوندم
مهربانی ها نمودندم
زود دانستم که دور از داستان خشم و برف و سوز
در کنار شعله ی آتش
قصه می گوید برای بچه های خود عمو نوروز:
گفته بودم زندگی زیباست
گفته و نا گفته ای بس نکته ها کاینجاست
آسمان باز
آفتاب زر
باغ های گل
دشت های بی در و پیکر
سر برون آوردن گل از درون برف
تاب نرم رقص ماهی در بلور آب
بوی خاک عطر باران خورده در کهسار
خواب گندمزارها در چشمه ی مهتاب
آمدن٬ رفتن٬ دویدن
عشق ورزیدن
در غم انسان نشستن
پابه پای شادمانی های مردم پای کوبیدن
کار کردن٬ کار کردن
آرمیدن
چشم انداز بیابان های خشک و تشته را دیدن
جرعه هایی از سبوی تازه آب پاک نوشیدن
گوسفندان را سحرگاهان به سوی کوه راندن
همنفس با بلبلان کوهی آواره خواندن
در تله افتاده آهو بچگان را شیر دادن
نیمروز خستگی را در پناه دره ماندن
گاه گاهی
زیر سقف این سفالین بام های مه گرفته
قصه های در هم غم را ز نم نم های باران ها شنیدن
بی تکان گهواره رنگین کمان را
در کنار بام دیدن
یا٬ شب برفی
پیش آتش ها نشستن
دل به رویاهای دامنگیر و گرم شعله بستن
آری٬ آری زندگی زیباست
زندگی آتشگهی دیرنده پابرجاست
گر بیفروزیش٬ رقص شعله اش در هر کران پیداست
ورنه٬ خاموش است و خاموشی گناه ماست.
پیر مرد آرام و با لبخند
کنده ای در کوره ی افسرده جان افکند
چشم هایش در سیاهی های کومه جست و جو می کرد
زیر لب آهسته با خود گفتگو می کرد:
زندگی را شعله باید برفروزنده
شعله ها را هیمه سوزنده
جنگلی هستی تو ای انسان
جنگل ای روییده آزاده
بی دریغ افکنده روی کوه ها دامن
آشیان ها بر سر انگشتان تو جاوید
چشمه ها در سایبان های تو جوشنده
آفتاب و باد و باران بر سرت افشان
جان تو خدمتگر آتش
سر بلند و سبز باش ای جنگل انسان.
قسمتی از شعر آرش کمانگیر
از سیاوش کسرایی
سلام
بسیار شعر زیبایی بود.
ممنون