سریال ۲۴ قسمتی شهریار هم جمعه ی گذشته به پایان رسید سر گذشت بزرگ مردی که به واسطه ی عشق مجازی (ثریا) اشعار نغزی سرود که به دل هر انسانی می نشیند و بعد به عشقی بالاتر هم رسید. یکی از زیبا ترین شعرهای شهریار هذیان دل است که در آن زندگی خود را به نوعی به تصویر می کشد من قسمتی از این شعر زیبا را در اینجا می نویسم. باشد که تبسمی دل نشین به ما دست دهد و فاتحه ی تثار روح آن شاعر بزرگوار کنیم که چندی پیش در کشورمان می زیست. روجش شاد.
هذیان دل
دارم سری از گذشت ایام طوفانی و مالیخولیایی
طومار خیال و خاطراتم لولنده به کار خودنمایی
چون پرتو فیلمهای درهم در پرده ی تار سینمایی
بگشوده دلم زبان هذیان
مرغان خیال وحشی من تنها که شدم برون بریزند
در باغچه ی شکفته ی شعر با شوق و شعف به جست و خیزند
تا می شنوند صوتی از دور برگشته چو باد می گریزند
در خلوت حجره ی دماغم
این همره ناشناس من کیست کو شیفته داردم نهانی
گوشم به نوای عشق بنواخت چشمم به جمال جاودانی
مهتاب شبی که غره بودند دریا و افق به بیکرانی
پیشانی باز خود نشان داد
من با نوسان گاهواره پیچیده به لا به لای قنداق
وز پنجره چشم نیمه بازم مجذوب تجلیات آفاق
گهواره مرا به بال لالای به سینه فشرده گرم و مشتاق
می برد به سیر باغ مینو
آن دور نمای سوسنستان وان باد که موجها بر انگیخت
وآن موج که چون طنین ناقوس دامن به افق زد و فروریخت
آن دود که در افق پراکند وان ابر که با شفق درآمیخت
شرح ابدیت تو می گفت
ما حلقه زده به دور کرسی شب زیر لحاف ابر می خفت
خانم ننه مادر بزرگم افسانه و سر گذشت می گفت
می کرد چراغ کور کوری من غرق خیال و با پری جفت
شعرم به نهان جوانه می زد
آن بید کنار جاده ده آیا که پس از منش گذر کرد
هر برگی از آن زبان دل بود با من چه فسانه ها که سر کرد
او ماند و جوان عاشق از ده شب همره کاروان سفر کرد
از یار و دیار قهر کرده
آن چشمه و سنگ و دامن کوه تا قصه ما شنیده بودند
با آن همه انس و آشنایی از صحبت من رمیده بودند
کس با دل من سخن نمی گفت گویی که مرا ندیده بودند
ای وای چه بی وفاست دنیا
آنجا گل وحشیی به صحرا دیدم به نسیم کام راند
هی چادر برگش از سر و دوش می افتد و باز می کشاند
با شعر نگاه خود به گوشش طوری که نسیم هم نداند
گفتم گل من مرا ز خود راند
کنار سفره ی هفت سین نشسته بودم و مثل هر سال کتاب حافظ شیراز در دستم بود تا موقعه تحویل سال فالی بگیرم و با اشعار زیبای حافظ به استقبال سال نو روم شعری زیبا برایم آمد که با خود گفتم آوردنش در اینجا خالی از لطف نیست باشد که نصیحت این شاعر بزرگ در بقیه هم اثر کند.
نو بهار است در آن کوش که خوشدل باشی
که بسی گل بدمد باز و تو در گل باشی
من نگویم که کنون با که نشین و چه بنوش
که تو خود دانی اگر زیرک و عاقل باشی
چنگ در پرده همی می دهدت پند ولی
وعظت آنگاه دهد سود که قابل باشی
در چمن هر ورقی دفتر حالی دگر است
حیف باشد که ز کار همه غافل باشی
نقد عمرت ببرد غصه ی دنیا به گزاف
گر شب و روز درین قصه ی مشکل باشی
گر چه راهی است پر از بیم زما تا بر دوست
رفتن آسان بود ار واقف منزل باشی
حافظا گر مدد از بخت بلندت باشد
صید آن شاهد مطبوع شمایل باشی
عید آمد و ما خانه ی خود را نتکاندیم
گردی نستردیم و غباری نفشاندیم
دیدیم که در کسوت بخت آمده نوروز
از بیدلی او را ز در خانه براندیم
هر جا گذری٬ غلغله ی شادی و شور است
ما آتش اندوه به آبی نفشاندیم
آفاق پر از پیک و پیام است٬ ولی ما
پیکی ندواندیم و پیامی نرساندیم
احباب کهن را نه یکی نامه بدادیم
واصحاب جوان را نه یکی بوسه ستاندیم
من دانم و غمگین دلت٬ ای خسته کبونر
سالی سپری گشت و تو را ما نپراندیم
صد قافله رفتند و به مقصود رسیدند
ما این خرک لنگ ز جویی نجهاندیم
ماننده افسون زدگان٬ ره به حقیقت
بستیم و جز افسانه ی بیهوده نخواندیم
از نه خم گردون بگذشتند حریفان
مسکین من و دل در خم این زاویه ماندیم
طوفان بتکاند مگر امید که صد بار
عید آمد و ما خانه ی خود را نتکاندیم
مهدی اخوان ثالث(امید)